شبکه فارسی زبان بیبیسی در گزارشی که به تازگی منتشر کرده است، داستان قطعنامه 598 را وارونه تعریف می‌کند.
به گزارش بیبیسی پرشین؛
شبکه فارسی زبان بیبیسی در گزارشی که اخیراً بر روی وب سایت خود
منتشر کرده است به بهانه سالروز پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد
توسط کشورمان، داستانی البته وارونه از این جریان تعریف می‌کند.
بیبیسی فارسی در این گزارش، به قلم «حسین باستانی»، تحلیلگر ضد
ایرانی خود، با انتشار تیتر «وقتی ایران اعلام کرد 'هرگز قطعنامه ۵۹۸ را قبول نخواهد
کرد'»، این گونه می‌نویسد: «امروز سی‌امین سالگرد صدور قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان
ملل متحد برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق است.
این قطعنامه، در ۲۹ تیر ۱۳۶۶ صادر شد و جمهوری اسلامی ایران، که بعد از
دو عملیات والفجر ۸ و کربلای ۵ در وضعیت بهتری در جبهه‌های جنگ قرار داشت، از پذیرش
آن خودداری کرد.
هرچند سرانجام، در ۲۷ تیر ۱۳۶۷، و در حالی که ایران به دنبال عملیات پی
در پی عراق، تقریباً تمام متصرفات مهم خود را در خاک آن کشور از دست داده بود، قطعنامه
۵۹۸ را پذیرفت.»
بیبیسی در این رابطه با تعریف و تمجید بسیار از ویژگی‌های قطعنامه
ابتدایی که در سال 1366 مطرح شد، ادامه می‌دهد: «دو روز پس از صدور قطعنامه ۵۹۸، عراق
که از ادامه کار نگران بود آن را پذیرفت، اما مسئولان ایران با تصور کسب نتایج بهتر
در آینده، از قبول قطعنامه خودداری کردند.
شخص آیت الله خمینی، ۸ روز پس از صدور قطعنامه ۵۹۸، در پیامی به مناسبت
ایام حج اعلام کرد که چیزی به پیروزی نهایی در جنگ با عراق باقی نمانده و پذیرش قطعنامه
در چنین شرایطی خیانت است. پیام ۶ مرداد ۱۳۶۶ رهبر سابق جمهوری اسلامی ایران تاکید
داشت: "هم اکنون که به مرز پیروزی مطلق رسیده‌ایم و قدم‌های آخرمان را برمی داریم،
صدای ناآشنای صلح طلبی آن هم از کام ستمگران و جنگ افروزان به گوش می‌رسد."
وی با طرح این پرسش که "آیا به راستی از این طریق جهانخواران نمی‌خواهند
از ضربه آخر ما جلوگیری کنند" گفت: "رها کردن یک ملت و یک کشور و یک مکتب
بزرگ در نیمه راه پیروزی، خیانت به آرمان بشریت و رسول خداست، لذا تب جنگ در کشور ما
جز به سقوط صدام فرو نخواهد نشست و ان شاء اللَّه تا رسیدن به این هدف فاصله چندانی
نمانده است."»
این شبکه سلطنتی انگلیسی در بخشی دیگر می‌آورد: «با دشوار شدن وضعیت جنگ
برای ایران، عراقی‌ها به تدریج در جبهه‌های جنگ در موقعیت برتر قرار گرفتند و از شروع
سال ۱۳۶۷، شکست‌های مکرری را به نیروهای ایران وارد کردند.
تصرف مجدد بندر فاو در ۲۸ فروردین، عقب راندن ایران از شلمچه و شرق بصره
در ۴ خرداد، تصرف مجدد جزیره مجنون در ۴ تیر، تصرف عین خوش در ۲۱ تیر و تصرف موسیان
و دهلران در ۲۲ تیر، از جمله دستاوردهای ارتش عراق در این مدت بودند. عقب نشینی اجباری
ایران از خرمال و حلبچه در کردستان عراق در ۲۲ تیر (برای انتقال نیروها به جبهه‌های
جنوب) نیز، در همین مقطع انجام شد.
در همین وضعیت بود که آیت الله خمینی در ۲۵ تیر ۱۳۶۷، با پیگیری اکبر هاشمی
رفسنجانی، مسئولان ارشد حکومتی را فراخواند و در جمع آنان، از تصمیم خود برای پذیرش
قطعنامه ۵۹۸ خبر داد.
متعاقباً ایران در ۲۷ تیر ماه در نامه ای به دبیرکل سازمان ملل، قطعنامه
را پذیرفت و همان شب، خبر پذیرش قطعنامه از صدا و سیما اعلام شد.
قبول رسمی قطعنامه ۵۹۸، در شرایطی صورت گرفت که ایران، بر خلاف زمان صدور
این قطعنامه در ۲۹ تیر ۱۳۶۶، در موقعیت برتر نسبت به عراق قرار نداشت.
در زمان پذیرش قطعنامه در ۲۷ تیر ۱۳۶۷، جمهوری اسلامی تقریباً تمام متصرفات
مهم خود را در خاک عراق از دست داده و بخش عمده ظرفیت صدور نفت آن -از جمله در نتیجه
درگیری‌های پی در پی با آمریکادر خلیج فارس- منهدم شده بود.
این در حالی بود که در نهایت، ناچار به پذیرش بی کم و کاست همان قطعنامه‌ای
شده بود که یک سال پیش، با اطمینان اعلام کرده بود "هرگز آن را قبول نخواهد کرد".»
اما این تنها بخشی از یک داستان است که وارونه بیان می‌شود تا نتیجه
را آن طور که به سود اهداف غرب است، نشان دهد.
دلایل مخالفت نظام جمهوری اسلامی ایران با قطعنامه 598 در سال 1366 کاملاً
مشخص است و بارها نیز توسط مقام‌های مختلف آن دوره و فعلی کشورمان رسمی و غیر رسمی
بیان شده است.
قطعنامه ای که در آن سال شورای امنیت سازمان ملل متحد تصویب کرد در
شرایطی ابلاغ گردید که پیش از ان و در جریان تدوین هیچ گونه مشورت خاصی با کشورمان
که خود درگیر این ماجرا بود انجام نگرفت و برعکس، ایالات متحده آمریکا، انگلیس و
دیگر کشورهایی که تمام قد از صدام حسین و تجاوزاتش به ایران حمایت کرده بودند، در
پشت پرده این قطعنامه قرار داشتند.
بعلاوه، حتی نام آغازگر جنگ و کشور متجاوز هم در این قطعنامه مشخص
نشده بود و از تشکیل کارگروهی در آینده برای تعیین کشور متجاوز یاد کرده بود.
از همه این‌ها گذشته شواهد و نوع تصویب این قطعنامه در سال 1366 کاملاً
نشان می‌دهد که از قبل برای اعمال تحریم بیشتر علیه کشورمان برنامه ریزی شده است و
هدف از درج بند مربوط به تحریم کشورهایی که آتش بس را نپذیرند، فقط کشور ما بوده
است.
وزارت خارجه کشورمان روز بعد از اعلام صدور قطعنامه توسط شورای امنیت
در بیانیه ای تأکید کرد: "شورای امنیت سازمان ملل با عدول از وظایف خود، قطعنامه
غیر عادلانه‌ای تصویب کرده که بعضاً مواد آن با یکدیگر در تناقض آشکار است."
ولایتی، وزیر امور خارجه وقت کشورمان نیز در همین راستا، در مصاحبه ای
با اعتراض به عدم مشورت با ایران قبل از صدور قطعنامه و همچنین عدم معرفی عراق به
عنوان کشور متجاوز و آغازکننده جنگ، این دو دلیل را دلایل اصلی مخالفت کشورمان با
قطعنامه 598 در سال 1366 برشمرد و گفت: "تهران اعتقاد دارد، حضور نظامی گسترده
آمریکا در خلیج فارس و اسکورت کشتی‌های کویتی، با بند پنجم قعطنامه که از کشورهای جهان
خواستار خویشتن داری شده بود، تناقض آشکار دارد. ما دلیلی نمی‌بینیم تا قطعنامه‌ای
را که برای تحمیل عقاید، ناعادلانه و غیر منصفانه است، بپذیریم."
مشاهده نظرات