بی‌بی‌سی فارسی همواره مدعی بوده است که اطلاع رسانی شفاف و بی طرفانه به فارسی زبانان را به عنوان یکی از رسالت های خود در دستور کار قرار داده است...
البته این ادعاها چندان واقعیت ندارد و این رسانه انگلیسی نزدیک به مخالفان بهایی جمهوری اسلامی رویکردی کاملاً سیاسی زده و غیربی طرفانه را در پوشش اخبار و تحولات سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ایران، تاجیکستان و افغانستان به عنوان سه کشور هدف خود در دستور کار قرار داده است. در میان این سه کشور، مورد تاجیکستان بسیار جالب توجه است. بی‌بی‌سی فارسی به علت همراهی رژیم دیکتاتوری امام علی رحمان با غرب و مواضع ضدجمهوری اسلامی آن همواره در تلاش است تا تنها به پوشش وقایع فرهنگی تاجیکستان بپردازد و از پوشش فضای پلیسی این کشور اجتناب ورزد.
لذا به همین دلیل است که در طول سال 1397 تنها چند خبر و گزارش کوتاه به تعداد انگشتان دو دست در خصوص وضعیت این کشور از سوی بی‌بی‌سی فارسی بر روی آنتن رفت. اما نکته جالب تر انکه در روزهای اخیر بعد از بیش یک سال وب سایت بی‌بی‌سی فارسی در مطلبی به انعکاس گزینشی بخشی از فضای رعب و وحشت ایجاد شده از سوی امام علی رحمان و سلب آزادی های نخبگان تاجیک پرداخت که در ادامه بخش هایی از این اعتراف ها را مروز خواهیم کرد.
در طی چند سال گذشته، دولت تاجیکستان همواره تلاش کرده روشنفکران تاجیک را که در مسکو اقامت گزیده‌اند بیرون کند تا صدای انتقادهای آنها به گوش هموطنان‌شان نرسد. تعداد زیادی از شاعران و نویسندگان تاجیک از کشور آلمان تقاضای پناهندگی کرده اند و پرونده آنها از جانب دولت آلمان پذیرفته شده است. تاجیکستان روز تا روز تعداد چهره‌های آزاد بیان داخل کشور را کاهش داده و آنها را مجبور به ترک کشور کرده است.
یک نمونه اخیر از این روشنفکران ظفر صوفی است. او که چهار مجموعه شعر اجتماعی انتشار داده است سردبیر سایت "آزادگان" بود که سال ۲۰۱۷ پس از فشارهای دولت به فعالیت خود خاتمه داد و پس از دو سال اقامت در مسکو، مجبور به ترک کشور روسیه شد.
در صحبتی که با ظفر صوفی داشتم گفت، پس از آنکه چندین بار "درخواست‌های ساکت نشستن" را رد کرده، "تهدید جانی" شده و که نهایتا او را به ترک کردن روسیه واداشته است. او که موقتا در اروپا به سر می‌برد با کمک‌های حقوقی سازمان گزارشگران بدون مرز از یکی از کشورهای اروپایی درخواست پناهندگی کرده است.
گذشته از وضع بد مالی چهره‌های تاجیک و روز تا روز محدودتر شدن فضای آزادی بیان در تاجیکستان، نکته های نگران‌کننده دیگر در عرصه ادبیات این کشور زوال راههای شناخت استعدادهای هنری و ادبی است. در حالی که نویسندگان چیره دست و بزرگان ادبیات از صحنه رانده می شوند و تنها ادبیات دولتی حکومت می کند.
از زمانی که امامعلی رحمان، ریس‌جمهور تاجیکستان، در قانون اساسی کشور تغییرات وارد کرد و دوره ریاست خود را تمام‌العمر کرده، فشارها به روشنفکران و روزنامه‌نگران افزایش یافته است. با وضع کنونی راه تغییرات سیاسی مسدود شده.
به همین دلیل به نظر می رسد که دولت برای فراغت خاطر جمعی خود در این مدت تلاش کرده منتقدان را ساکت نگه دارد و چهره‌هایی را که کوچک‌ترین قابلیت تبدیل شدن به رقیب سیاسی دارند، از کشور بیرون کند و آنهایی را که صدای رسا دارند و با وجود همه تهدیدها انتقادهای خود را ادامه می‌دهند، از مردم دور نگه دارد و از سوی دیگر راههای ارتباط را محدود کند.
محدود کردن اینترنت نیز در راستای این سیاست است و برابر با بستن درهای جهان بیرون به روی مردم داخل می تواند تعبیر شود تا صدای آن چهره‌های تاجیک را که پای به مرزهای اروپا رسانده‌اند و حال آزادانه می‌توانند نظر و اندیشه‌های سیاسی خود را بیان کنند، خاموش کند.
مشاهده نظرات