حرف کدام‌یک باورکردنی‌تر است؟ بی‌بی‌سی فارسی یا شهید چمران؟

در فضای ایجادشده پس از جنجال‌های صوت آیت‌الله منتظری، کردهای تجزیه‌طلب هم از تلاش کردند تا از تریبون بی‌بی‌سی فارسی مظلومی نمایی کنند و از آب گل‌آلود ماهی بگیرند. در متن زیر به بررسی گزاره‌های مطرح‌شده در وب‌سایت بی‌بی‌سی فارسی درباره حوادث سال‌های اول بعد از انقلاب در کردستان پرداخته‌شده و سپس بر اساس نوشته‌های شهید مصطفی چمران در کتاب کردستان، این گزاره‌ها نقد شده است.

یادداشت "دهه شصت؛ کردها زیر گلوله‌" که به قلم "کاوه قریشی" در وب‌سایت بی‌بی‌سی فارسی منتشرشده است، در فضایی مطرح می‌شود که نویسنده در تلاش است تا از جنجال مربوط به فایل صوتی آیت‌الله منتظری، برای کردهای تجزیه‌طلب نیز طرفی ببندد.
در این یادداشت، علاوه بر طرح گزاره‌هایی بی سند، روایتی از غائله کردستان در سال‌های اول پس از انقلاب ارائه می‌کند که مبتنی بر سانسور قسمت‌های زیادی از حوادث آن دوران است.
نویسنده در یادداشت فوق بیان می‌کند:
" اوج اعدام‌های کردستان بعد از ۲۷ مرداد سال ۵۸ صورت گرفت؛ زمانی که آیت‌الله خمینی دستور مشهور خود را برای مداخله نظامی تمام‌عیار در کردستان صادر کرد .... نیروهای مسلح پس‌ازاین دستور با تجهیزات کامل و سلاح‌های سنگین به جنگ با گروه‌های مسلح کرد رفتند .... بعد از درگیری‌های کردستان به دستور آیت‌الله خمینی پای صادق خلخالی، رئیس دادگاه تازه تأسیس انقلاب به کردستان باز شد ...ارتش و سپاه پاسداران کنترل شهرهای کردستان را به دست گرفتند، خلخالی به دنبال آن‌ها درحرکت بود، دادگاه‌های کوتاهی برگزار می‎کرد و دستور می‎داد اعدام‎ به‌سرعت اجرا شوند"
این ادعاها در حالی است که در سال 1358 شهید دکتر مصطفی چمران در کردستان و پاوه حضورداشته است. وی در "کتاب کردستان" تمام مشاهدات خود را بیان را از حوادث آن چندماهه با جزئیات بیان کرده است.
او که "عزالدین حسینی" را "ضدالدین یزیدی" می‌نامد، در این کتاب بیان می‌کند:
"تبلیغات دشمن فریاد میزند که ارتش طاغوتی است، دولت فاشیستی است و ارتش آمده است که برادران کرد را به خاک و خون بیندازد... اما می‌خواهم به یک حقیقت تاریخی توجه کنید و آن اینکه مدت 6 ماه ارتش در کردستان حضور نداشت...اصولاً سپاه پاسدارانی در منطقه نبود و این آن‌ها(کردهای ضدانقلاب) بودند که به شهرها و ده‌ها و پاسگاه‌ها و پلیس و ژاندارمری و پادگان‌ها حمله بردند و اسلحه‌های سبک و سنگینش را دزدیدند. از داخل پادگان مهاباد حتی یک گلوله هم به سمت آن‌ها شلیک نشد، اما آن‌ها افسرانش را کشتند و هجده تانک را به سرقت بردند"
او درباره مسلح شدن کردها چنین می‌گوید:
" در جریان نقده می‌بینید بیش از ده هزار مسلح گردآورده‌اند و تظاهرات مسلحانه به راه انداخته‌اند و تمام این‌ها در غیاب ارتش بود. اگر کسانی سو نیت ندارند در محیطی که ارتش و سپاهی وجود ندارد چه دلیلی دارد که مسلح شوند؟"
او در مورد نقش دولت مرکزی چنین می‌گوید:
"وقتی‌که آن‌ها در مقابل حمله برق‌آسای ما(ارتش و سپاه) نتوانسته تاب مقاومت بیاورند، تقاضای مذاکره کردند و دولت پذیرفت. ارتش دستور داد که سربازان به‌جز دفاع تحرکی نداشته باشند، حتی بهشهرها وارد نشوند، تا حسن نیت خویش را نشان دهند.اما می‌بینید فوراً هنگامی‌که دولت چنین فرمانی را صادر می‌کند آن‌ها در مدخل شهر بانه بیش از 35 نفر از افسران و سربازان را به خاک و خون می‌کشند، هنگامی‌که سربازان به خود اجازه نمی‌دهند که به‌سوی مردم شهر تیراندازی کنند، آن‌ها بی‌رحمانه عده زیادی را قتل‌عام می‌نمایند... همه‌روزه می‌بینید که در سنندج و مریوان و سقز و بانه و بوکان و شهرهای دیگر، عده‌ای را می‌گیرند، به زندان می‌اندازند، به محکمه می‌کند و اعدام می‌کنند"
شهید چمران درنهایت چنین می‌گوید:
"زدند و کشتند و غارت کردند و بردند و در پایان فریاد برآوردند که ارتش طاغوتی ما را کشت، ما را قتل‌عام نمود. زهی بی‌انصافی!" مشاهده نظرات

هم رسانی

چگونه می‌توانید این مطلب را به دیگران برسانید؟