پرگار بی‌بی‌سی بر مدار سینمای ایران

بی‌بی‌سی به تازگی در برنامه ی پرگار سینمای ایران را مورد تحلیل مغرضانه قرار داده است. مجری این برنامه با طرح این سوال در مقدمه بحث را با دو مستند ساز و دو منتقد سینمایی آغاز میکند:"آیا بدون شرکت در جشنواره های خارجی هم می توان بین المللی شد؟"

با طرح این سوال یکی از منتقدین پاسخ می دهد:
"سینمای ایران چند بخش عمده دارد اول بخشی است که دولت حمایتش می کند مانند سینمای جنگ و دفاع مقدس. بخش دوم بخش خصوصی و بخش سوم فیلمهای جشنواره ایست."

در ادامه ی این جملات سع شد تا موفقیت هنرمندان ایرانی در جشنواره های خارجی زیر سوال برود و بیشتر این فیلم ها کپی کاری از فیلم های یکی دو کارگردان موفق خوانده شد.
بسیاری از فیلم های موفق ایرانی در سطح جهان سیاسی و فاقد ارزش هنری قلمداد شد و مهمانان بی‌بی‌سی با هدایت مجری در نهایت مخاطب را به این نتیجه رساندند که سینمای ایران به شدت رو به افول و درجا زدن است و تنها تقلید و جایزه گرفتن برایش اهمیت دارد و دسته ی بعدی هم فیلم هایی است که سفارشی است.

در ادامه ی بحث یکی دیگر از کارشناسان باب بحث جدیدی را گشود و آن محرومیت کارگردانان ایرانی از گفتن حرف های دلشان بود او گفت:
"خیلی از فیلم ها در ایران به دلیل اینکه بازیگرش کمی روسری اش عقب تر است مجوز نمی گیرد و اکران نمی شود و این موجب دلسردی کارگردانان است."

به نظر می رسد بی‌بی‌سی در اینگونه برنامه های هدفدار و مغرضانه اش بیش از انکه به تحلیل و بررسی دست بزند ، سعی دارد تا به جامعه ی ایرانی و فرهنگ و هنر این سرزمین مارک بچسباند و همیشه موضع بی‌بی‌سی از بالا به پایین بوده است یعنی از جنبه ای دلسوزانه وارد بحث می شود و از محرومیت هنرمندان می نالد و از سوی دیگر موفقیت ها را نادیده گرفته و علت ان را کارهای تقلیدی و تحریکات سیاسی و محرومیت های داخلی می داند و ارزش خیلی از این موفقیت ها را در نگاه مخاطب خنثی می کند.

با این روش بی‌بی‌سی هم به مایوس کردن هنرمندان می پردازد و هم به ناامیدی مخاطبان از هنر ایرانی. همیشه شعار پنهان بی‌بی‌سی در لابه لای گزارش ها و تحلیل هایش در باب هنرایرانیان این بوده است که "اسلام دست و پای هنرمندان ایرانی را بسته است و اگر هم موفقیتی بوده اتفاقی و تقلیدی و بی ارزش بوده است." ولی آیا به راستی این چنین است؟ آیا در ایران کسی برای هنرمند و حرف هایش ارزشی قائل نیست؟ آیا هنر ایرانی به خصوص در سطح سینما ارزش هنری و فنی ندارد و فقط تقلیدی است؟ آیا تمام آثار برگزیده ی سینمای ایران سیاسی است؟ آیا تا به این حد هنرمندان ایرانی نگون بختند؟

مشاهده نظرات

هم رسانی

چگونه می‌توانید این مطلب را به دیگران برسانید؟