بازی انگلیسی برای تولید اپوزسیون

اظهاراتی که عمده ی آن ها قابل پیش بینی بود. از خوشحالی رسانه های مخالف حکومت ایران تا اظهار تعجب گروهی که از دلیل رد صلاحیت او سوال می کنند. در این بین اما واکنش جمشید برزگر کارشناس با سابقه ی بی بی سی قابل تامل است. اگر چه او نمی تواند خرسندی اش از رد صلاحیت احمدی نژاد را کتمان کند؛ اما در یادداشتی که برای بی بی سی فارسی نوشته بجای این که مثل هم قطارانش از رییس دولت دهم یا حامیان سابق او انتقاد کند، نوک انتقادش را به سمت اصلاح طلبان نشانه رفته.

استدلال او هم این است که چرا منتقدان نظارت استصوابی شورای نگهبان از رد شدن کسی که در جناح آن ها نبوده خوشحال شده اند. برزگر در بخشی از یادداشت خود با اشاره به حکم حکومتی رهبر ایران در تایید صلاحیت کاندیدای اصلاح طلبان در سال 84 می گوید:" در سال ۱۳۸۴، هنگامی که شورای نگهبان صلاحیت مصطفی معین را رد کرد، او با حکم حکومتی آیت الله خامنه ای اجازه یافت به میدان رقابت بازگردد. در آن زمان، اصلاح طلبانی که پیشتر منتقد اصل حکم حکومتی ولی فقیه بودند، این حکم را تایید کردند. نتیجه آن تصمیم و واکنش فعلی اصلاح طلبان به رد صلاحیت محمود احمدی نژاد، چیزی جز مشروع و قانونی دانستن "حکم حکومتی رهبر" و "نظارت استصوابی شورای نگهبان" نبوده و نیست." این استدلال در نگاه نخست درست به نظر می رسد، اما بی بی سی رسانه ای نیست که محض رضای خدا موش بگیرد. این که برای بی بی سی فارسی در این انتخابات بهترین نماد اعتراض به حکومت می توانست نه حسن روحانی؛ که محمود احمدی نژاد باشد. این که در سال های اخیر در موارد متعدد بی بی سی فارسی و دیگر رسانه های مخالف نظام به حمایت از اصلاح طلبان برخاسته اند شاید برای همین بوده که فکر می کردند این طیف سیاسی ظرفیت بیشتری برای ایستادگی در برابر حکومت دارد.

مسئله ای که حالا، حرف های جمشید برزگر ناکامی اش را نشان می دهد. شاید سکوت احمدی نژاد-اگر پایدار بماند- آخرین شانس رسانه های مخالف حکومت برای ساختن یک اپوزسیون جدید درون نظام را به باد دهد اما برای رسانه هایی که آب و نان شان در گروی بی ثباتی در ایران است این نمی تواند آخر کار باشد. رسانه هایی که هر روز در لباسی نو دنبال دوستی جدید می گردند. دوستی در قامت دشمن نظام.