یادداشت‌هایی که بوی شراب می‌دهند تا دانش

برای مخاطبان بی‌بی‌سی فارسی دیگر عادی شده است که علیزاده‌ی طوسی با یادداشت‌های نامفهوم و بی‌سروته خود به عقاید مسلمانان بتازد.

به‌تازگی علیزاده‌ی طوسی در بخش‌نامه‌ای از لندن یادداشتی با عنوان " سرمست عشق دانستن" منتشر کرده است که در این یادداشت کوشیده تا داستان قرانی آدم و حوا را زیر سؤال ببرد.
او با مقدمه‌ای ازهم‌گسیخته و نامرتب و نامفهوم که برای مخاطبش کاملاً گنگ و بی‌پایه و اساس به نظر می‌رسد بحث را آغاز می‌کند.
افرادی که یادداشت‌های ظاهراً ادبی این نویسنده‌ی مزدبگیر بی‌بی‌سی را خوانده باشند باسابقه‌ی نگارشی او آشنا هستند و می‌دانند که این فرد اصلاً مانند یک نویسنده‌ی باسواد و ادیب نمی‌نویسد، نوشته‌های طوسی بیش از آنکه این‌گونه به نظر برسد که از سر علم و دغدغه نگاشته شده است، گمان می‌رود که از سرمستی و بی‌حواسی نگاشته شده است.
دلیلی که می‌توان برای ادعای بالا ارائه کرد این است که وقتی به جملات به‌هم‌پیوسته و طولانی این یادداشت‌ها می‌نگریم همیشه با نوعی گنگی افعال و حشوهای فراوان مواجه می‌شویم و در آخر به‌منظور اصلی نویسنده ‌یا نمی‌رسیم و یا با شک و تردید و دست‌وپاشکسته به‌منظور او نائل می‌شویم.
در واژه پراکنی های اخیر این نویسنده در سایت بی‌بی‌سی به داستان آدم و حوا اشاره‌شده است و او پس از مقدمه‌ای بی‌حال و حوصله، ماجرای میوه‌ی ممنوعه و هبوط حضرت آدم (ع) به زمین و رانده شدن این زوج از بهشت را افسانه خوانده است و این پاراگراف را نوشته است:
"و از آن‌وقت بود که خدا دور درخت حیات جاویدان شمشیر آتشبار گردان گذاشت و انسان را برای ابد به زادن و مردن محکوم کرد. ما امروزی‌ها می‌توانیم بگوییم: که این حرف دور از شأن خدا و خلاف عقل و علم است، امّا اگر اهل تحقیق در وادی علم و منطق باشیم، نمی‌توانیم از اجداد افسانه‌ساز سه چهار هزار سال پیشمان، که از عشق دانستن سرمست بودند، ایراد بگیریم. بله؟" مشاهده نظرات

هم رسانی

چگونه می‌توانید این مطلب را به دیگران برسانید؟